Kto i dlaczego choruje na zapalenie pęcherza moczowego po stosunku?

Problem postosunkowych zmian zapalnych pęcherza moczowego przeważnie dotyczy kobiet. Jest to w głównej mierze podyktowane dwiema kwestiami:

• kobieca cewka moczowa jest o kilka centymetrów krótsza niż u mężczyzn,
• cewka jest zlokalizowana w bliskim sąsiedztwie odbytnicy gdzie bytują rozmaite drobnoustroje.

To właśnie te czynniki sprawiają, że w obrębie pęcherza może dojść do rozwoju infekcji bakteryjnej pałeczką okrężnicy (E.coli). Warto też dodać, że zmiany zapalne pęcherza po seksie są znacznie częstszym problemem kobiet stosujących doustną antykoncepcję, leczonych preparatami immunosupresyjnymi bądź po zabiegach uroginekologicznych. Należy jednak podkreślić, że zapalenie jest również problemem dotyczącym mężczyzn.

Istnieje też szereg innych czynników ryzyka, które mogą spotęgować szansę występowania zmian zapalnych:

• zastój moczu,
• kamica moczowa,
• nadreaktywność pęcherza,
• źle leczona lub nieprawidłowo kontrolowana cukrzyca.

Zapalenie pęcherza moczowego może nastąpić zarówno po stosunku z prezerwatywą, jak i wskutek zbliżenia bez zabezpieczenia. Problem ten dotyczy głównie osób młodych, które są aktywne seksualnie i regularnie współżyją.

Zapalenie pęcherza po stosunku – objawy

Symptomy zmian zapalnych pęcherza po kontakcie seksualnym są charakterystyczne dla typowej infekcji. Główne objawy zapalenia pęcherza to:

• obecność krwi w moczu,
• gorączka, osłabienie, nudności,
• uciążliwe pieczenie cewki moczowej,
• ból w obrębie podbrzusza i okolicy nadłonowej,
• dolegliwości bólowe pęcherza po przebytym stosunku,
• wzmożone parcie na pęcherz i uciążliwe odczucie jego przepełnienia,
• u mężczyzn może dodatkowo występować ból jąder i ropna wydzielina z cewki.

Leczenie zapalenia pęcherza po stosunku

W przypadku ostrej infekcji warto skontaktować się z lekarzem, który przepisze antybiotyk. Warto jednak pamiętać, że infekcja nie musi dotyczyć bezpośrednio pęcherza, a wyłącznie cewki moczowej – wówczas przyczyną nie jest wspomniana E.coli, a dwoinka rzeżączki lub chlamydia. Niemniej jednak we wszystkich przypadkach rekomenduje się antybiotykoterapię np. amoksycyliną czy cefaklorem. Antybiotyk jest dobierany do zakażenia konkretnymi bakteriami.

Antybiotyki są jednak rekomendowane przy ciężkich przypadkach. Zdecydowanie częściej rekomenduje się leki niebędące antybiotykami np. furazydynę (furaginę), fosfomycyną czy kotrimoksazol. Przy dużym nasileniu dolegliwości bólowych polecane jest stosowanie paracetamolu.

Osoby borykające się z problemem nawracającego zapalenia pęcherza muszą zadbać o profilaktykę. W celu zmniejszenia ryzyka występowania wtórnych infekcji polecane jest:

• regularne nawodnienie organizmu,
• oddawanie moczu po odbytym stosunku,
• systematyczna pielęgnacja okolic intymnych – codziennie oraz przed i po seksie,
• zmiana nawyków żywieniowych – ograniczenie spożycia węglowodanów i cukrów prostych, zapewnienie optymalnej ilości witaminy C w diecie, włączenie do jadłospisu żurawiny i innych ziołowych diuretyków (np. skrzyp, pokrzywa, pochrzyn dziki).

Powyższe zasady dotyczą jednakowo osoby chorującej i jej partnera.

Bibliografia:

1. Przybyła J., Sosnowski M. „Ostre i przewlekłe zakażenia dróg moczowych – diagnostyka i leczenie.” Przewodnik Lekarza 2008, 4(11): 71-77.
2. Kwias Z. „Zakażenia układu moczowego.” Przewodnik Lekarza 2002, 5(3): 43-46.
3. Wolski Z. „Niepowikłane i powikłane zakażenia układu moczowego – przyczyny, profilaktyka.” Przewodnik Lekarza 2001, 4(10): 69-73.